Mart ayının ilk haftası.
3 Mart ve 7 Mart.
Hem Kozlu .
Hem de Armutçuk’ da yaşanan facialar.
1992 yılından bugüne.
Geçen süre .
Tam 28 yıl.
Daha dün gibi.
Çok acı bir facia.
262 madencimiz vefat etmişti.
Kurtulan olmamıştı.
Hatta çıkan yangın ile ilgili su basılmıştı.
Sene 1992 çok acı bir facia.
Zonguldak için çok büyük acı.
Kozlu o günlerde beldeydi.
Fakat o belde .
O zamanlar uzun süren bir sessizliğe bürünecekti
O günleri, bugün gibi hatırlıyoruz.
Üniversite kolları yoktu.
Sağlık kampüsü yoktu.
BEÜ o zamanlar için ZKÜ yeni kuruluyordu.
Yani Kozlu için her şey çok olumsuzdu.
Kaza sonrası ise terk edilmiş bir kasaba görüntüsü taşıyordu.
Zonguldak için.
Kozlu TTK.
Çok önem arz ediyordu.
Kurumun en parlak vaat eden müessesesiydi.
Gelecek kömür işareti burada şekilleniyordu.
Büyük emeller vardı.
Sonrası bu yaşanan facia.
Her şeyi sil baştan yapmıştı.
Bugünlere getirmişti.
Bizi çok gerilere taşımıştı.
Çok zaman kaybına neden olmuştu.
Artık o günler adına.
TTK kapatılması düşünülüyordu.
Hiç kimse 262 acıyı kaldıramıyordu.
O günler çok olumsuzdu.
Hatırlıyorum da.
Ve bu arada kömür sanayinde böyle acılar yaşanırken.
Bartın ilçemiz bizden ayrılıyordu.
Peş peşe olumsuzlukları görüyorduk.
Zonguldak siyaseti o günlerde iflas etmişti.
İline sahip çıkamıyordu.
Bartın elimizden kayıp gitmişti.
Sadece madende yaşanan acılar değil.
Yer üstünde yaşanan maneviyat kayıpları.
Zonguldak 1992 grizu faciasından sonra toparlanamadı.
Bartın il oldu.
5 NİSAN 1994 ekonomik kararları.
Neredeyse.
TTK için kapsına kilit vurulma durumu ve konumu.
O günler çok uzak değil.
Çok yakın bile diyebiliriz.
Hafızalarımızı tazelersek.
TTK için o günler kaza sonrası oluşan hava.
Çok da olumlu değildi.
O günlerde bildiğimiz kadar ile 25 000 işçi çalışıyordu.
Az ve buz değildi.
Daha sonra Refah YOL hükümeti döneminde.
KİT ler havuzda toplanmıştı.
TTK’ da bundan yararlanmıştı.
Ve zararımız ortadan kalkmıştı.
O şekilde giden günler ve aylar ve yıllar bizleri 1999 yılına kadar getirmişti.
1999 yılında ki işçi alımı.
Tam 4125 işçi alımı nefesin nefesi olmuştu.
Nerden nereye geldik.
1992 grizu faciası.
Kurumun geri gitmesi.
Kömür üretimin patlama yapacağı yıllar.
Tarihimizde hiç yaşamadığımız Kozlu faciası.
Bizleri derinden etkiledi.
Kozlu beldemiz tam on yıl sessiz bir kasaba olmuştu.
Toparlanma çok da kolay olmadı.
O günleri hiç kimse unutmasın.
Hafızalarımızda çok taze duruyor.
Bugün Kozlu.
Sadece kömür ile değil.
Üniversitesi ile.
KYK yurtları ile.
Sağlık kampüsü ile.
Büyüyen ve gelişen konut turizmi ile.
Sahili ile.
Ve tabi ki yenilmen ve modernleşen Kozlu TTK müessesesi ile.
Çok farklı.
Çok nitelikli.
Çok kalifiye.
Çok daha güçlü ve moralli.
Bir çok ekonomik çeşitliliğe sahip bir geçmişin beldesi.
Bugünün ilçesinden bahsediyorum.
Söz ediyorum.
Evet yıl 1992 o grizu faciamız çok acıydı.
Bugün ise 28 yıl geçti.
O acılar halen daha unutulmadı.
Bir kez daha vefat eden şehit madencilerimizi rahmetle anıyoruz.
Mekanları cennet olsun.
Geride kalanlara sabırlar diliyoruz.
Bir daha böyle acı maden kazaları yaşamamız dileği ile.
