HÖDÜK

Hiç birşeyi anımsamıyordu art
Kim olduğunu ,nereden geldiğini nereye gideceğini annesi , babası , ağabeyi eşi yada çocuğu varmıydı ?
Cocukluğu veya gençliği nerede ve nasıl gecmişti. Tek bir görüntü veya çağrışım yoktu onun belleğinde.
Bazı insanlar onu gördüklerinde hal hatır soruyorlardı ama onların tanıdığı bu belleksiz insanı yani kendini o hiç tanımıyordu ahlak yoksunu art.
Herhangı bir yere gittiğinde onu görenler "ooooooo".... hoşgeldin dediklerinde o sadece "hoşşş"u duyuyor ,önündeki veya sonundaki kelimeyi bir türlü anlamıyordu.
Kaç yaşında olduğunu da bilmiyordu .Birkeresinde birden bire aynada kendiğini gördüğünde korkmuş, bir daha aynaya bakmaya cesaret edememişti bile.Unuttuğu yüzü kendısıne bile yabancı geliyordu artık.
Dahası birgün Fevkani köprüsünden Gazipaşaya gıderken yanı başında kendisi gibi tuhaf görüntülü olduğunu düşündüğü bir adamın kendisine baktığını fark etti.
Adamın dikkatli bakışları uzayınca dayanamayıp niçin bana öyle bakıyorsun bende bir gariplikmi var diyerek rahatsızlığını dile getirdi.
Bu tepki üzerine biraz toparlanır gibi olan adamsa "özür dilerimbeyfendi"ben size baktığımın farkında bile değilim dedi. Ben zaten uzun zamandır nerede olduğumu ne yaptığımı bilmiyorumki.......
Sonra büyük şehrin büyük üstadı kendisine benzeyen insanların çoğaldığını farkedince sanırım aklımı kaçırdım ben işte hem hiçde yanlız değilim diye düşündü.
Birdenbire önüne baksana ulan hödük diye bir ses duyunca aniden irkilmişdi son anda gördüğü otomobilin önünden.
Ömrünü geçirdiği bu kent artık üstüne üstüne geliyordu ne gelmesı hatta üzerinden geçip de gitmişdi bile.
O artık bu kente ve bu kentin zamanına ait değildi.O ve onun kuşagından  bir çokları yaşamlarını borçlu oldukları bu kenti ve kendilerini unutup yitirmişler,bu güzelim kentse onu ve onun gibilerini çoktan silmisti defterden.
Aynı kuşaktan olan birçoklarıysa kendilerini unuttuklarını bile unutmuşlardı.
ZAMANA VE DÜŞLERİNE YENİK DÜŞMÜŞ ,TÜRLERİN SON ÖRNEĞİYDİ art
hoş kalın hoşcakalın